تصور این که چه اتفاقی در این گوشه دنیا در حال روی دادن است تا چندی پیش برای خیلیها غیرقابل قبول بود. تا همین چند سال پیش اگر یک نفر را پیدا میکردید که چند جایی را در دنیا دیده بود و برایش از برنامههای دبی میگفتید نهتنها باور نمی کرد بلکه احتمالا به شما میخندید.
این که وسط بیابان برهوت یک دفعه یک پیست اسکی سر در بیاورد از همان اتفاقهایی بود که همه به آن میخندیدند. خیلی خوب یادم میآید اولین بار که یک نفر برایم عکسی از پیست اسکی دبی فرستاد، چقدر تعجب کردم. اصلا فکرش را هم نمیکردم چنین کاری امکانپذیر باشد تا این که برای یک ماموریت کاری 3 ماهه به آنجا رفتم. انگار که آدم از آسمان افتاده باشه وسط یک کارگاه ساختمانی. همه جا در حال ساختن بود.
یکی از دوستانم که چند سال قبل برای تحصیل به دبی رفته بود به من میگفت که تمام ساختمانهایی که میبینم در عرض 4 یا 5 سال ساخته شده بود.
با دیدن پیست اسکی دبی باور کردم که در این مملکت هر کاری که بخواهند، حتی کارهای غیرممکن، در حال انجام شدن است. از جزایر مصنوعی که به صورت درخت نخل هستند تا زمینهای گلف که از همه جای دنیا ورزشکاران را به این شهر میکشانند همه و همه با یک برنامه منسجم و با یک سرعت باور نکردنی در حال توسعه است. در مدت چند ماهی که در دبی بودم بالا رفتن بلندترین برج دنیا را به چشم میدیدم که به صورت 24 ساعته در حال ساخت بود. تمامی این اتفاقها همگی به صورت یک دور نمای کلی از دبی است. آنچه که دبی را به این سرعت رشد داده در وهله اول سرمایهگذاری وسیع اقتصادی در همه زمینهها است و پس از آن، ایجاد فضایی برای جذب توریست است.
در آخرین روزهایی که در دبی بودم، مهر ماه سال قبل، در یکی از مراکز تجاری به نام برجمان ماکتی دیدم که برایم بسیار جالب بود. در قسمتی از دبی که در آن موقع خارج از شهر بود و تقریبا میشد گفت در بیابانهای دبی واقع شده بود، منطقهای بسیار حیرتانگیز در حال ساخت بود. تمامی مکانهای تاریخی دنیا از برج ایفل پاریس گرفته تا ساعت بیگبن لندن و حتی اهرام مصر به صورت سمبلیک و هتلی به نام ایران با معماری دوره ساسانیان در این منطقه در حال ساخت بود. شرکت سازنده، تاریخ پایان پروژه را سال 2012 یعنی کمتر از 4 سال دیگر اعلام کرده بود.
حالا شنیدن این که امارات متحده عربی میخواهد موزه لوور پاریس را بخرد و در آنجا یک موزه درست کنند که عین لوور باشد نهتنها باور نکردنی نیست بلکه از حالا میتوان تلاش بسیاری از سران شیخنشین را برای به دست آوردن آثار هنری دنیا به چشم دید. البته این توسعه همهجانبه را شاید بتوان به خریدن و سرمایهگذاری به نتیجه رساند، اما مشخصههای فرهنگی را لزوما با صرف هزینه نمیتوان به دست آورد